Sanktuarium NMP Płockiej

Jan Długosz podaje, iż pierwszy kościół w Płokach wzniesiono w XIII w., zastępując go w XV w. murowanym z kamienia, który w 1793 r. całkowicie strawił pożar. W 1811 r. wzniesiono nowy, niewielki, który z czasem uległ zniszczeniu, tak iż w 1949 r. dokonano jego rozbiórki wznosząc do 1951 r. obecną świątynię i umieszczając w jej głównym ołtarzu ocalały z pożaru obraz Matki Boskiej. Obraz ten namalowany na lipowych deskach w II  poł. XV w. zapewne w Krakowie, w XVII w. otrzymał barokowe, grawerowane tło, na które podczas przeprowadzonych w 1977 r. prac konserwacyjnych nałożono wykonaną w srebrzonym metalu imitację tła pierwotnego, gotyckiego.

Kult Matki Boskiej Płockiej sięga, co najmniej połowy XVII w., jak można sądzić z najstarszych pochodzących z tego okresu sztychów z wyobrażeniem obrazu. W XVIII w. wizytacje biskupie określały obraz, jako "łaskami słynący", podając, że jest otoczony licznymi wotami.

Wyrazem umacniania się czci Matki Boskiej Płockiej jest wzrastający w ruch pielgrzymkowy Obecnie Płoki, które dotąd skupiały ruch pielgrzymkowy z najbliższej okolicy, zyskują rangę sanktuarium ponad regionalnego, do czego z pewnością przyczyniły się koronacje obrazu: 12.IX.1982 r. oraz 8.IX.1988 r., ponowna po kradzieży koron w 1987 r.

Odwiedzając sanktuarium godzi się  zwrócić uwagę na znajdujący się z tyłu kościoła grób Sługi Bożego ks. Michała Rapacza, tut. proboszcza, bestialsko zamordowanego 12.V.1946 r. podczas napadu na plebanię dokonanego przez nieustalonych sprawców, jak sądzi się z kręgów miejscowego "komunistycznego podziemia".

Główne uroczystości - 8 września